Zes weken lang heb ik op een fantastische manier geleefd. Al na een paar dagen zijn alle zorgen, meegenomen van thuis, of van waar dan ook, verdwenen; opeens is mijn hoofd leeg. En dan is er plaats voor het échte genieten; voor het échte beleven: alle geuren, kleuren, landschappen, uitzichten, mensen en dieren; alle overpeinzingen, vluchtige en diepe gedachten; alle, soms nauwelijks te beschrijven ervaringen, die een onuitwisbare indruk maken. Er valt niets te regelen, niets te plannen: je kan, moet en wil de dag nemen zoals hij komt. Het is een onvergetelijke ervaring geworden.
Na die zes weken is er genoeg bijgetankt om er weer flink tegenaan te gaan, tenminste dat denk je dan… Maar al snel merk ik dat ik fysiek wel weer thuis ben, maar mentaal is dat zeker nog niet het geval. Ik krijg opeens moeite met de dagelijkse gang van zaken. Veel dingen lijken opeens niet echt belangrijk meer. Ik voel me… ja, hoe voel ik me? Breng dat maar eens onder woorden; beschrijf dat maar eens. Misschien komt dit er nog het dichtste bij: bijna overspannen ondanks het feit, dat ik net zes weken vakantie achter de rug heb. De overgang is ook zó groot. Hoe moet je het intense gevoel van geluk onder woorden brengen als je je één voelt met de natuur; hoe moet je het gevoel van blijdschap onder woorden brengen als je in de verte de eerste contouren van Santiago ziet; hoe moet je onder woorden brengen waarom je in tranen uitbarst als je samen met andere pelgrims in de kathedraal een intens gevoel van saamhorigheid ondergaat; hoe moet je onder woorden brengen dat “thuis” enorm trekt, maar dat de camino verlaten je vervult met een weemoedig gevoel…
Ik lijd duidelijk aan het Post Camino syndroom. Want nog altijd mis ik het iedere dag wandelen en het kameraadschappelijke gevoel onder de pelgrims. Nog bijna dagelijks word ik aan de camino herinnerd door een geluid, een geur, een wegwijzer of iemand die op iemand lijkt. Mijn hoofd zit er nog zó vol van.
Mijn reis is ten einde, ik ben weer thuis, maar ik kan me daar niet bij neerleggen. Want de camino zit nu in mijn bloed: het móet een vervolg krijgen. Misschien wordt het nogmaals de Camino Frances, misschien wordt het wel de Camino del Norte, of misschien wel de Camino Portugues, wie weet. Misschien duurt het nog 2 jaar, misschien duurt het nog wel 5 jaar, of misschien duurt het nog wel 8 jaar, wie weet.
Maar ik ga, hoe dan ook, ooit terug: dat weet ik wel.
Want: “You can leave the camino, but the camino never leaves you".
Marie-Jose